Trochę moich osobistych wspomnień na temat Sławomira Mrożka.
(Irena Góra)
Trochę moich osobistych wspomnień na temat Sławomira Mrożka.
Po przeczytaniu artykułu na temat Sławomira Mrożka (czytaj »), nasunęła mi się myśl, że można byłoby uzupełnić informacje o moje własne przeżycia, ponieważ we wspomnianej informacji wspomniana została miejscowość Porąbka Uszewska, gdzie się urodziłam i wychowałam. Naszym sąsiadem był dziadek Sławomira Mrożka - Ignacy Mrożek, do którego często na wakacje przyjeżdżał Sławomir. Dziadek Mrożek mieszkał dosłownie za naszym płotem.
Sławomir Mrożek był rówieśnikiem mojej cioci Czesławy. Ciocia opowiadała mi o nim. Często bawił się z nią i innymi chłopakami z sąsiedztwa, ale mu nie pozwalano bawić się z chłopskimi dziećmi. Jednakże ciocia pamięta go doskonale, jak siadał z nimi na trawniku obok Groty NMP z Lourdes i opowiadał rożne historie, nieraz układał żartobliwe wierszyki. Był bardzo ciekawym świata, obserwował wszystko co się dookoła działo we wsi.
Pamiętam pewne zdarzenie. Miałam wówczas siedem lat. Podczas przyjęcia u nas w domu z okazji chrzcin, bawiliśmy się na podwórku, gdy zauważyłam obcego mężczyznę, którego ciocia zapraszała na przyjęcie. Ten pan mówił, że dziękuje, że tylko będzie sobie patrzył. Potem ciocia opowiedziała kim był ten młody, wysoki, noszący okulary mężczyzna. Ciotka pracowała w pracowni krawieckiej w Krakowie przy ulicy Krupniczej. Obok była siedziba Literatów, gdzie przychodził właśnie Sławomir Mrożek. „Starzy znajomi” często się tam widywali.
W 1990 r. pisarz po długiej nieobecności w Polsce, odwiedził wraz z żoną również Porąbkę Uszewską. Oczywiście odwiedził ciocię i wszystkie znane mu dawniej miejsca. Przede wszystkim cmentarz, gdzie leżą jego przodkowie. Warto może przypomnieć czytelnikom portalu, że w tym roku w dniu 15 sierpnia przypada 10 rocznica śmierci pisarza.
A w mojej pamięci zostały legendy i bajki, które opowiadał nam Dziadek Mrożek. Kończę waśnie ich pisanie i wraz z innymi opowiadaniami może uda mi się je wydać.
Irena Góra
Od admina: Irena Góra - wieloletnia nauczycielka języka polskiego i rosyjskiego, w latach 1982-1992 Dyrektor PSP w Buczu. Tłumacz przysięgły, działaczka społeczna i samorządowa, wielki przyjaciel młodzieży, miłośniczka przyrody. Urodziła się i wychowała w Porąbce Uszewskiej, obecnie emerytka, mieszka na stałe w Buczu. Wybrane wiersze Ireny Góry przeczytać można TUTAJ »
Zbigniew Stós
|