Uczestnicy powstania styczniowego w 1863 roku związani z ziemią brzeską.
(bap)
2024-01-24
Uczestnicy powstania styczniowego w 1863 roku związani z ziemią brzeską.
Korzystając, ze źródła (Genaologia Polaków) na które powołał się Krzysztof Bogusz, pisząc o Stanisławie Zielińskim vel Karolu Firganku, powstańcu styczniowym urodzonym w Szczepanowie czytaj », podaję kolejne nazwiska powstańców związanych z ziemia brzeską. Wszelkie uzupełnienia przez czytelników mile widziane.
Polecam też lekturę artykułu Jacka Filipa "Echa powstania styczniowego w Brzesku"
Zbigniew Stós
Gmina Brzesko
Józef Bernacki, ur. 1836 w Brzesku. Zmarł 02.03.1912, krawiec. W powstaniu „... podpisany wychodził do powstania 5 marca 1863 będąc pod dowództwem p. Langiewicza wychodząc z Krakowa pod Pińczów. W dobrach J.W.Pana Hrabiego Wielopolskiego, tam będąc w głównej organizacji składającej się z 18 tysięcy, odbywszy pierwszą potyczkę pod Pińczowem. A po pierwszej potyczce pan Langiewicz zrezygnował, oddał się pod dowództwo pana Czachowskiego i tak podpisany przebywał do ostatniego końca zostawiony ranny pod Bogdanowcem...”„...jeszcze zostając pod dowództwem pana Jeziorskiego, ale nakazane było nam złożyć broń w lesie i porozchodzić się gdzie się któremu podoba. Dalsze szczegóły jak my się rozeszli i dostaliśmy się w ręce władz Austriackich i ta nas odesłała na miejsce urodzenia, a tych którzy byli z Królestwa polskiego do Ołomońca...”Po powstaniu: Ożenił się w Warszawie, bezdzietny. Z Warszawy wrócił w 1890 jako wdowiec. Mieszkał kątem u dalszej rodziny w Trzebini.Przyjęty do Przytuliska 1904 r. * * * Józef Bezdek, ur. marzec 1838r., Jasień pow. brzeski. Dorożkarz z Krakowa, żonaty, 5 dzieci, wyznania rzymsko-katolickiego. Przed powstaniem był służącym, natomiast w czasie powstania był w oddziale Wierzbickiego i Kruka. Bił się pod Jeryszą, Żyżynem, Biskupicami i w innych bitwach. Oświadczenie przystąpienia do Towarzystwa wzajemnej pomocy uczestników powstania polskiego z roku 1863/4 podpisano za niego 20.08.1900r. * * *
Tomasz Chapliński
Z Brzeska, lat 41, żonaty, czeladnik kowalski. W sierpniu 1864 sądzony przez sąd wojenny w Tarnowie, za przestępstwo przeciw zarządzeniom publicznym par 570 (zapewne w związku działaniami powstańczymi). Skazany na 2 tygodnie aresztu zaostrzonego 1-razowym postem w każdym tygodniu.* * *
Józef Dębicki
Lat 34, krawiec z Brzeska. W lutym/marcu 1863 żołnierz I Dywizjonu Kosynierów, pod dowództwem Teodora Cieszkowskiego - I oddział, III-go plutonu.
* * *
Antoni Giebułtowski, ur. 1836 Okocim (brak takiego w ks.metr.), zm. 15.2.1897 Rawa Ruska, właściciel majątku. Gdy wybuchło powstanie, zebrał garść ludzi młodych i uzbroiwszy ich, podążył do Czachowskiego i w jego oddziale walczył. Mianowany oficerem, zebrał na własną rękę oddział powstańców i „partyzantką" podchodził Moskali, mimo ran, braku żywności i broni. Służył jako porucznik w oddziałach Langiewicza, Czachowskiego i Łopackiego. Walczył pod Staszowem, Małogoszczą, Stefankowem, Sienną, Rudą itd.
Z upadkiem powstania, zmuszony sprzedać rodzinną wioskę nad Wisłą, porzucił zagon ojczysty i jako ukończony technik, gdy przyszły czasy konstytucji, objął posadę powiatowego inżyniera w Rawie Ruskiej, gdzie pracował przeszło 20 lat. Inżynier wydziału Rady powiatowej rawskiej, członek dyrekcji kasy zaliczkowej i oszczędności w Rawie Ruskiej. Gorący patriota.
* * *
Adam Hibl
Ur. 1842 Brzesko, zm. przed 1919, żona: Józefa, stopień wojskowy posiadany w powstaniu: szereg., liczba wykazu Sekcji Opieki Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych: VIII-48.
* * *
Stanisław Pietrusiński
Powstaniec. Po powstaniu musiał uciekać z Królestwa Polskiego przed aresztowaniem. Przedostał się do Brzeska, do swojej dziewczyny. Żandarmi austriaccy poszukiwali go. Dziewczyna ukrywała go w kufrze, została jego żoną. Spoczywa na cmentarzu w Brzesku.
* * *
Leon Preis, ur. 1847 Kraków, miejscowość w 1923: Okocim, stopień wojskowy posiadany w powstaniu: szereg., stopień wojskowy w 1923r.: ppor., liczba wykazu Sekcji Opieki Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych: II-992.
* * *
Józef Siewakowski, ur. 1838r., Okocim. Stolarz zamieszkały we Lwowie, żonaty, 3 dzieci, katolik. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64r. podał, iż przed powstaniem był czeladnikiem stolarskim, natomiast w czasie powstania szeregowcem. Służył u Czachowskiego i Jeziorańskiego. Walczył i został ranny pod Kobylanką (stracił lewą nogę). Deklarację podpisał 06.08.1888r.
* * * Stanisław Tomaniewicz
rodem z Brzeska, raniony śmiertelnie pod Jurkowcami dnia 21. października 1863 r., we trzy dni później zakończył życie w szpitalu w Klimuntowie.
* * * Stanisław Tomaniewski
Lat 18, syn aptekarza z m. Brzeska, walczył w oddziale Miniewskiego, więziony w Chrzanowie i Podgórzu, nastepnie w oddziale gen. Czachowskiego, w bitwie pod Jurkowicami 21 października 1863 został ciężko ranny, zmarł dn. 26 października 1863, w szpitalu w Klimuntowie, 14 grudnia, w Brzesku odbyło się żałobne nabożeństwo za jego duszę.
* * * Piotr Wsołek, krawiec z Jadownik, lat 23. W lutym 1863 stawił się w Krakowie do oddziału powstańczego. Potrzebował: całego ubrania, broni i zasiłku.
* * *
Piotr Wołek, mylnie Władysław Soliński, 27 lat, kowal z Jadownik pow. brzeski, 25 listopada 1866 odstawiony w grupie na granicę austriacką z niewoli rosyjskiej. W cytowanym portalu mylnie podano miejscowość "z Jodłownik". Zweryfikowałem u źródła, czyli w czasopiśmie "Czas" z 15.12.1866 - przypis Z. Stós)
* * *
Władysław Zaleski, ( - 20.11.1896 Okocim) - weteran Powstania Styczniowego, poczmistrz, zmarł w 1896 r w Okocimiu , w wieku 58 (60) lat., wielmożny pan, urzędnik pocztowy telegrafista, pozostawił żonę Różę z domu Łęgowską.
Pozostałe gminy
Mieczysław Darowski-Weryha, ur. r. 1843 w Sufczynie, słuchacz akad. techn. w Wiedniu, bawił w czasie powst. w Krakowie i należał do organiz. miejskiej, wybierał podatki, oraz wypłacał żołd. Potem służył w oddz. Jordana i Chościakiewicza. W potyczce pod Komorowem był wzięty do niewoli, więziony w Radomiu. Po powst. właśc. dóbr.
* * *
Tomasz Gnela z Gnojnika, 19 lat, wyrobnik. W sierpniu 1864 sądzony przez sąd wojenny w Krakowie, za zbrodnię zaburzenia spokojności publicznej (zapewne w związku z wydarzeniami powstańczymi). Skazany na 2 miesiące więzienia.
* * * Józef Grondek ( - ) - Powstaniec Styczniowy, włościanin. Skazany za udział w Powstaniu Styczniowym na katorgę i osiedlenie się w Krasnorarsku, powrócił w 1904 r, po 40 latach, do Borzęcina. Nie korzystał z amnestii i został na osiedleniu. Odmówił przejścia na prawosławie, więc władze rosyjskie wydaliły go. * * *
Aleksander Gunther, Aleksander Günther - syn Antoniego pochodzącego z Turyngii, oficera badeńskiego, uczestnika woje napoleońskich i Marii Haller. Właściciel, po żonie dóbr i dworu w Dołędze, pow. bocheński, gdzie trwały przygotowania do powstania, jak też i organizowano działania powstańcze. Przyjmowano też rannych, przebywali tam m.in. Zygmunt Padlewski i Marian Langiewicz.
Aktualizacja przysłana przez Andrzeja W. Pacynę w dniu 14 maja 2024 r.
Aleksander Günther. Urodzony 02.06.1816 w Facimiechu, par. Krzęcin, koło Skawiny. Jako właściciel majątku Dołuszyce (par. Bochnia) 20.04.1847 r. poślubił w kościele parafialnym w Zaborowie Mariannę Honoratę Felicjanę Pikuzińską [1]. Zmarł 18.06.1876 w Krakowie, pochowany 21.06.1847 w kaplicy rodzinnej na cmentarzu parafialnym w Zabowie [2].
1. Dołęga [Liber] Copulatorum [T. I 1784-1853], pag.41, an.1847 nr 5.
2.Liber mortuorum pro pago Dołęga t. II ab 1835-1901, pag.63, an.1876, nr 20.
* * * Maria Gunther z Pikuzińskich. Córka: Juliana i Justyny. Jej brat Teofil został zamordowany w czasie Rzezi Galicyjskiej. Zaangażowana w sprawy powstańcze. Żona Aleksandra Gunthera - właściciela dworu w Dołędze, gdzie prowadzono działalność w przygotowaniu do powstania, oraz organizowano oddziały. Uczestniczka nabożeństwa w Zaborowie. Przynajmniej dwoje dzieci: Zofia Maria Helena ur. 1848 Kraków, oraz syn Władysław.
Aktualizacja przysłana przez Andrzeja W. Pacynę w dniu 14 maja 2024 r.
Marianna Honorata Felicjana z Pikuzińskich Güntherowa, córka Juliana Wojciecha Pikuzińskiego i Justyny Przeginia Bratkowskiej, żona Aleksandra. Urodzona 14.01.1829 r. w Dołędze [1], zmarła 19.08.1906 r. w Krakowie [2]. Matka 10. dzieci: Zofia, Marianna, Stanisław, Helena, Władysław, Ludwika, Kazimierz, Jadwiga, Wanda i Justyna [3].
1. Dołęga [Liber] Baptisatorum Tom I [1784-1834], pag.74, an. 1829.
2. Urząd Zdrowia w Krakowie, Księga zmarłych Chrześcijan miejscowych i obcych 1906, str.196-397.
3. Akta URODZENIA, UZNANIA I PRZYSPOSOBIENIA Parafii Sgo Szczepana w Krakowie na Piasku. na rok 1848, Liber natorum pro pago Dołęga t. II. 1834-1868, Dołęga [Liber] Baptisatorum Tom III 1869-1926.
* * * Antoni Jahl, lat 24, kominiarz ze Szczurowej, z oddziału Komorowskiego, skazany przez sąd karny za udział w powstaniu na 8 dni więzienia, 23.12.1863.
* * *
Jan Jarosieński, Ochotnik do powstania z Lipnicy Murowanej lub Iwkowej.
* * *
Ferdynand Wojciech Felix Jasieński herbu Dołęga, ur. 19.4.1840 Wola Przemykowska, syn. Antoniego Sebastiana i Anny Szumowskiej. Korepetytor w Polance k. Myślenic, następnie (1861-3) korepetytor w horohowskim majątku hr. Jana Tarnowskiego. Walczył prawd. w oddziale Jordana pod Komorowem, po czym po rozsypce oddziału udał się do Lwowa gdzie pracuje jako guwerner u Tarnowskich. Kończy wykształcenie na Uniwersytecie Jagiellońskim i obejmuje posadę dyrektora szkoły trywialnej w Czernichowie. Żeni się z Karoliną Kudasiewicz i ponownie z Zofią Dąbrowską h. Jastrzębiec. Oprócz szkolnictwa zajmuje się hodowlą jedwabników. Przenosi się do Krakowa gdzie dalej wykonuje zawód nauczyciela. Zm. 22.12.1897 w Podgórzu pod Krakowem.
* * *
Józef Jaszczurowski h. Rawicz. ur. r. 1810 w Połomie małym obok Brzeska, dr. medyc., lekarz szpitalny w czasie walki r. 1831, pracował w r. 18ti3 w organiz. krakowskiej i jako lekarz-chirurg w Krzeszowicach. Otoczony ogóln. szacunkiem dla zasług i przymiotów duszy i serca, zmarł 9. listopada r. 1885.
Aktualizacja przysłana przez Andrzeja W. Pacynę w dniu 14 maja 2024 r.
Józef Aleksander Rawicz Jaszczurowski, s. Walentego i Agnieszki Kemlada Grabowskiej. Urodzony 25/02.1810r. w Kamionce koło Nowego Sącza [1], ochrzczony w Wojakowej W dniu 02.02.1814 [2]. 03.04.1856 r., w kościele Wniebowzięcia NMP w Krakowie, poślubił Malwinę Leopoldynę Niemetz 1° v. Endris [3]. W metryce ślubu Józefa Jaszczurowskiego jako rok urodzenia podany jest rok 1814 r.
Józef Jaszczurowki pochowany jest na Cmentarzu Rakowickim [4].
źródło: Jagiellońska Biblioteka Cyfrowa: TUTAJ
1. Jaszczurowscy v. Jaszczórowscy herbu Rawicz, opracował Tadeusz Jaszczurowski, Kraków 1898-1934. rkps. Ossolineum 15705.
2. Liber baptisatorum Wojakowa T.III.
3. Liber coputatorum BMV an.1856 nr 31.
4. Liber Defunctorum S. Annae, an. 1885, nr 22.
* * *
Józef Kapica, Ochotnik do powstania z Lipnicy Murowanej lub Iwkowej
* * *
Edward Kostka, ur. r. 1844 w Szczurowej, uczeń gimn. udał się wraz z bratem Józefem do obozu w Ojcowie pod dowódz. Kurowskiego, następnie służył pod Cieszkowskim, Jeziorańskim i Langiewiczem. Walczył pod Miechowem, Pankami, Mrzygłodem, Pieskową skałą, Skałą. Po ogłoszeniu dyktatury Langiewicza w Goszczy, wrócił do Krakowa i po ukończeniu wydz. prawnego oddał się służbie sądowej. Zajął z czasem stanowisko prezydenta sądu w Nowym Sączu.* * *
Bronisław Koza, powstaniec, syn organisty z Zaborowa, par. Szczurowa, nauczyciel. Zmarł 1891 Nowy Sącz. Walczył pod Langiewiczem.
Aktualizacja przysłana przez Andrzeja W. Pacynę w dniu 14 maja 2024 r.
Bronisław Koza zmarł w 1931 r. i pochowany jest na cmentarzu komunalnym w Nowym Sączu [1].
1. Jędrzej Cierniak "Wieś Zaborów i Zaborowski Dom Ludowy", str 45.
* * *
Romuald Krasucki w powstaniu kapitan. B. obywatel ziemski. Urodzony w 1837 roku w Drużkowie powiatu Brzesko w Małopolsce. Jako oficer b. armii austriackiej - zaciągnął się w szeregi powstania. Walczył pod dowództwem Ćwieka i brał udział we wszystkich 18 bitwach » potyczkach tego oddziału, jako oficer. W bitwie pod Depołtyczami (5 sierpień 1863 r.) - odznaczył się walecznością i został mianowany majorem.
* * *
Adam Józef Midowicz z Będziszyna, pow. brzeski, 19 lat, oficer straży narodowej. W sierpniu 1864 sądzony przez sąd wojenny w Krakowie, za zbrodnię zdrady głównej (zapewne w związku działaniami powstańczymi). Skazany na u10 lat ciężkiego więzienia, w drodze łaski kara zaniżona do 6 lat ciężkiego więzienia.
* * *
Antoni Pacyna, pseud.: Zaborowski, ur. 1834 Zaborów, par. Szczurowa, zm. 1912 Pilzno, syn. Wawrzyńca i Teresy Golonki. Miał 5 rodzeństwa. Wcześnie osierocony przez matkę. Ukończył gimnazjum w Bochni, następnie studiował w Szkole Kadetów we Lwowie, krótko na Wydziale Filozoficznym UJ i Akademii Inżynierii Wojskowej w Weronie, którą ukończył w 1859 w stopniu porucznika. Od 1861 na UJ - Wydział Prawa. W Powstaniu major kawalerii. Władał w mowie i w piśmie 6 językami.
Wiosną przygotował oddział składający się z 300 ochotników zwerbowanych przez Chmieleńskiego, ćwicząc ich na łąkach w Miechowicach Małych i wszedł do zgrupowania Oxińskiego. Dowódca pisał o nim: "Był to mężczyzna młody, (...) przyjemnej powierzchowności i wojskowego układu, porucznik artylerii austriackiej, któren, rzuciwszy w błoto swą karierę wojskową z sumieniem polskim poszedł spełnić swój obowiązek względem Matki Ziemi. Nazwisko jego właściwe było Pacyna, jak się później dowiedziałem, to dziecko ludu. Całe jego postępowanie w ciągu 48-godzinnego wspólnego pobytu wskazywało człowieka serio myślącego, a nie blagiera z którego wojna wyrobić mogła wybitniejszą osobowość". Walczył w bitwie w Przedborzu 27.6, gdzie koncentrował się na rejonie Rynku i wzgórza za kościołem. Po wycofaniu się oddziałów z bitwy podążył do Korytna. Po następnej bitwie w Trzepnicy oddziały zostały rozwiązane. Podobno brał udział w bitwach dalej - możliwe że to on dowodził oddziałem potyczce pod Książem.
Po powstaniu wyemigrował do Stanów gdzie walczył w Wojnie Secesyjnej po stronie Północy. Następnie pracował przy budowie linii kolejowej w Kordylierach. Po amnestii wrócił do Galicji i pracował przy linii kolejowej Lwowsko-Stanisławowskiej. Ożenił się z Zofią Kaznowską z którą miał dzieci: Józefa Leopolda, Emilię Wilhelminę, Jana Adama, Eugeniusza, Jadwigę Teresę i Zofię Marię. Rodzina przeniosła się do Pilzna gdzie Antoni był sekretarzem Rady Powiatowej, członkiem Towarzystwa Oświaty Ludowej. Został pochowany w Pilznie razem z żoną i synem.
Aktualizacja przysłana przez Andrzeja W. Pacynę w dniu 14 maja 2024 r.
Po ukończeniu bocheńskiego gimnazjum w roku 1854, zapisuje się na Wydział Filozoficzny UJ i studiuje jeden semestr w roku akademicki 1854/55. W latach 1855-1857 służy w Szkolnej Kompanii Artylerii w Weronie. 30 września 1857 przeniesiony do c.k. Akademii Artylerii w Mährisch Weisskirche (dziś Hranice na Moravě w kraju ołomunieckim). Po ukończeniu akademii, jako unterleutenant 2. klasse (podporucznik 2. klasy) 1 września 1861 został przeniesiony do. 4. Regimentu Artylerii. 31 marca 1863 występuje z wojska. Nie dezerteruje, ale legalnie występuje z wojska po odbyciu wymaganych 8. lat służby.
* * * Franciszek Pałeczka, syn włościanina ze wsi Szczurowej, w obwodzie Bocheńskim, słuchacz wydziału lekarskiego w uniw. Jagiellońskim, w powstaniu służył jako magazynier w oddziale Mossakowskiego, poległ w bitwie pod Jawornikiem dnia 24 Kwietnia 1863 r.
* * *
Kacper Panek. Ochotnik do powstania z Lipnicy Murowanej lub Iwkowej.
* * * Julian Pikuziński, ur. r. 1841 w Dołędze, agronom, służył od szeregowca do rotmistrza kawaleryi narodowej w oddz. Kurowskiego (Miechów), Miniewskiego i Lelewela. Ranny pod Krzykawką, Terespolem i Batorzem. Po powstaniu urzędnik kolejowy.
Aktualizacja przysłana przez Andrzeja W. Pacynę w dniu 14 maja 2024 r. Julian Filip Jakub Erazm Pikuziński ur. 01.05.1841 r., s. Teofila Wojciecha Stanislawa Pikuzińskiego i Anny Pobóg Burzyńskiej [1]. Na pomniku nagrobnym na Cmentarzu Łyczakowskim rodzina podała jako rok urodzenia 1844 [2]. Zmarł we Lwowie 27.11.1919, pochowany 29.11.1919 [3]. Ożeniony z Kornelią Celestyna Oroszeny Bohdanowicz.
1. Liber natorum pro pago Dołęga t. II. 1834-1868, pag.23, an. 1841, nr 11.
2. Zdjęcie nagrobka [Dostęp 2024-05-14]
3. T. XII Liber Mortuorum Parochiae S.M. Magdalenae 1914-1931, pag.141, an.1919, nr 225.
* * * Marcin Rębacz, ur. 9 XI 1843 w Szczurowej, zm. 18 IV 1920 w Wieliczce Nauczyciel, dyrektor szkoły męskiej w Wieliczce, uczestnik powstania 1863-64; syn chłopski. Po ukończeniu szkoły realnej w Tarnowie, rozpoczął naukę na kursie pedagogicznym w Krakowie, którą przerwał wybuch powstania styczniowego. 6 marca 1863 przeszedł przez granicę i przystąpił do oddziału Mariana Langiewicza, stacjonującego wówczas w Goszczy. Przydzielony do pułku Dionizego Czachowskiego brał czynny udział w walkach (pod Chrobrzem i Grochowiskami). Po opuszczeniu wojsk przez Langiewicza, opuścił powstanie i powrócił w rodzinne strony. Ukończył kursy pedagogiczne w Krakowie i w październiku 1863 objął pierwszą posadę nauczyciela w Pobiedrzu (obecnie Paszkówka pod Wadowicami). Pracował następnie w szkołach w Kętach, a od 1872 w Liszkach, gdzie dał się poznać jako dobry nauczyciel i gorliwy patriota. W 1875 zaproponowano mu posadę nauczyciela w 3-klasowej Szkole Męskiej w Wieliczce, gdzie od 1904 pełnił funkcję dyrektora szkoły. Był poważanym obywatelem, piastował mandat radnego miejskiego, był delegatem do Rady Okręgowej Szkolnej, sekretarzem Towarzystwa Ludoznawczego oraz członkiem wielu innych towarzystw, przyczynił się też do założenia Towarzystwa Sadowniczo-Ogrodniczego. Po przejściu na emeryturę wielokrotnie zapraszano go na uroczystości ku czci powstania
styczniowego. Pod koniec życia napisał i wydał pamiętnik Z biegiem życia. Kilka wspomnień dla pamięci młodszego pokolenia. Zmarł w wolnej Polsce, 18 kwietnia 1920 i został pochowany na cmentarzu w Wieliczce; niestety, miejsce, w którym go pochowano, pozostaje dziś nieznane.
Aktualizacja przysłana przez Andrzeja W. Pacynę w dniu 14 maja 2024 r.
Marcin Rębacz, syn Kacpra i Agaty Klich. * * *
Fabian Stern, narodowości żydowskiej, ur. w 1842 w Przyborowie (Galicya), student. Służył w oddz. Kurowskiego (pod Miechowem), Monakowskiego i Dunajewskiego. Po powrocie do kraju — urzędnik kolejowy.
* * *
Jan Szafer Szafer (Schaffer), ur. 1815, zm. 28.12.1885. Powstaniec 1831 roku. Syn Jakuba, kolonisty z okolic Nowego Sącza i Marianny Weinbrener, Niemki z tej samej kolonii. Skończył szkołę w Tarnowie, następnie w gimnazjum ewangelickim w Cieszynie. Stąd wyrwał się do powstania. W 1831 walczył pod Iłżą, ranny, wzięty do niewoli uciekł z rosyjskiego szpitala. Od 1833 służył w armii austriackiej jako oficer huzarów, skąd uwolnił się po 8 latach. Dzierżawił majątek Górka, pow. brzeski. W 1845 ożenił się z Barbarą Woll. W 1848 aresztowany za udział w przygotowaniach do powstania. Od 1852 dzierżawił majątek w Trzcianie pod Mielcem. W czasie Powstania Styczniowego prowadził we dworze punkt organizacji i przerzutu broni. Przyjmował także powstańców i uciekinierów z Królestwa - np. Adama Piernikarskiego po bitwie pod Komorowem 20.6.1863. Wielokrotnie rewidowany unikał konsekwencji dzięki zaprzyjaźnionym oficerom węgierskim, którzy go ostrzegali wcześniej, a którym odpłacał się trunkami. Podczas jednej z rewizji stróż wydał gdzie jest schowana broń, jednak udało się nią wcześniej przenieść. Mimo to, z powodu worka rękawic został zaaresztowany na 6 tygodni w Mielcu. Po powstaniu był pracownikiem Rady Powiatowej w Mielcu, oraz wizytatorem szkół ludowych. W 1884 przeniósł się do Szczurowej i tam zmarł i został pochowany. Rodzina posiadał album zdjęć powstańczych, który jednak w czasie wojny zaginął.
* * *
Marceli Trojan, powstaniec, syn leśniczego z Pojawia k. Szczurowej. Brat Romana.
Roman Trojan, powstaniec, syn leśniczego z Pojawia k. Szczurowej. Brat Marcelego.
Aktualizacja przysłana przez Andrzeja W. Pacynę w dniu 14 maja 2024 r.
Roman Jan, ur. 09.07.1842 r. i Marceli, ur. 19.01.1849 r. to synowie Jana Trojana (leśniczego w Pojawiu) i Krystyny Błaszkiewicz [1].
1. Liber natorum pro pago Pojawie t. II. 1833-1879, pag.25, an.1842 nr 10 i pag.38, an.1849,
nr 4. * * *
Paweł Ujejski, ksiądz proboszcz w par. Szczurowa (od 1842 do śmierci). W czasie Rzezi Galicyjskiej powstrzymywał ruchy chłopskie w parafii. W czasie Powstania prowadził agitację, błogosławił powstańców - pod krzyżem znajdującym się za dworem w Dołędze. Współpracował w zakresie organizacji z właścicielem dworu w Dołędze - Aleksandrem Guntherem. Zmarł w 1870 żałowany przez wszystkich, nawet przez Izraelitów z parafii.
|