Nam to się powodzi  (Okiem Zofii Mantyki)  2024-09-19

Okiem Zofii Mantyki

Pod ostatnim felietonem „Szkoła za pasem” pojawiły się komentarze dotyczące powodzi, które korespondowały z jego treścią… dość umiarkowanie. Przypomina to co nieco sytuację, gdy mąż utopił się w sadzawce, próbując uratować kota. Żona zupełnie nie mogła się z tym pogodzić i była ogromnie rozżalona. Biedaczka była bowiem niezmiernie przywiązana do… kota. No i jak się tu nie zgodzić z paremią, z książki Sylwii Skuzy, że: „Gdyby żona była czymś dobrym to… i Pan Bóg by ją także miał”. Przyzwyczajony do tego, że komentujący traktują się wzajem, a nierzadko i autora, bez przesadnej uprzejmości, dobrze wiem, że należy się z tym liczyć. Niestety - jak widać - stopień zacietrzewienia przekracza wszelkie stopnie i wszystko wokół sprowadzane jest do politycznych naparzanek.

A propos powodzi, nieźle się nam powodzi i nie mamy powodzi. Korzystając z okazji, ośmielam się przypomnieć mój felieton ze stycznia ubiegłego roku - „Masz kartę pływacką, możesz spać spokojnie”. Chcąc sprawdzić i udokumentować, co „w trawie piszczy”, złożyłem na sesji rady powiatu pisemną interpelację w sprawie zabezpieczenia powodziowego Brzeska. Dostałem od Państwowego Gospodarstwa Wodnego Wody Polskie elegancką odpowiedź, że… jest jak jest. Indagując w tej sprawie, czepiałem się tematu jak rzep psiego ogona, czułem się jak „persona non grata”. Jeśli ktoś chciałby się bliżej zapoznać z dyskusją na ten temat, można zajrzeć na BIP, gdzie sesje są archiwizowane. To rzetelny protokół obrazujący ich przebieg. (Sesja z dnia 31 sierpnia 2023 r. - dyskusja toczyła się po sprawozdaniu „Wód Polskich”, pod koniec drugiej godziny sesji).

Po każdej katastrofie powodziowej temat „żyje” przez kilka lat i „coś” się robi. Najczęściej jednak cała energia, spadająca jak woda z przerwanych wałów, spożytkowana jest na krytykę poprzedników. Tymczasem intensywna urbanizacja i degradacja ekosystemów wodnych tworzy środowisko antropogeniczne i sytuacja z roku na rok staje się bardziej niebezpieczna. Władze, niezależnie od barw politycznych, zachowują się identycznie, kolokwialnie mówiąc, mają to… głęboko w dupie. Interesuje ich doraźna polityka, sprowadzająca się do dokopywania konkurentom, aby zdobyć bądź utrzymać władzę. Gdyby zapytać, co kolejne władze centralne zrobiły dla Brzeska po powodziach w 1997 i 2010 roku, to okazałoby się, że niestety niewiele.

Dokumentacja zbiorników retencyjnych - a była już wydana decyzja środowiskowa - od lat leży na półkach i „nabiera mocy urzędowej”. Konsultacje społeczne do złudzenia przypominały korowody z przebiegiem „Sądeczanki”. Ludzie protestowali, a jednocześnie budowali i nadal budują w miejscach zagrożonych zalaniem. Władze samorządowe, nie chcąc tracić popularności, zachowywały się jak Wałęsa - były za, a nawet przeciw. To klasyka, niestety podobnie było w całym kraju. Na Dolnym Śląsku, gdzie przez protesty też nie udało się wielu zabezpieczeń wybudować, większość przeciwpowodziowych obiektów pochodzi jeszcze z czasów przedwojennych. Dolina Kłodzka to miejsce mojego urodzenia i czasów dzieciństwa, więc zaglądam tam czasem i coś niecoś wiem.

My mieliśmy teraz ogromne szczęście, oni nie! Nasza sytuacja jest o wiele gorsza niż w 1997 roku i straty będą zdecydowanie większe. Limit szczęścia ma swoje granice, a to, że prędzej czy później dojdzie w Brzesku do katastrofy, jest oczywiste! Geofizyka i hydrologia rządzą się naukowymi prawami, które podlegają podstawowym zasadom: lokalności, przyczynowości, kowariancji, symetrii i równego prawdopodobieństwa. To są podstawy zdrowego rozsądku fizycznego, wyjaśniającego zjawiska świata fizycznego. Nie byłbym tym, który wdaje się w filozoficzne dyskusje ze swoimi adwersarzami, gdybym nie zapytał: „Co właściwie jest na rzeczy, że rzeczy oczywiste są kwestionowane?”. Tym razem św. Nepomucen jeszcze nas uratował, ale przecież i jego cierpliwość kiedyś się skończy.