Biały Orzeł  (Andrzej Jarosz)  2007-10-16

Biały Orzeł poszybował
nad wawelski szczyt Krakowa
dzwon Zygmunta rozkołysał
zbudź się Polsko!-kraj usłyszał

zerwały się orle wiatry
o Giewontu szarpły dźwierze
i rozwarły wrota Tatry
obudzili się rycerze

pochwycili złomy góry
i rozbili stare mury
czołgi! Krzyk! Rozpacz zamieci!
i skarga sierocych dzieci

świecą w kopalni znicze
bo zgasły lampki górnicze
świecą pod krzyżami trzema
bo ciemno a ojca nie ma

nadleciał z Wiecznego Miasta
w wojny stan za pięć dwunasta
Biały Orzeł, w locie świętym
nad miastami brał zakręty

i z dziećmi z polnych ołtarzy
zanosił w niebo wołanie
nim nieszczęść się więcej zdarzy
wróć wolność  Ojczyźnie, Panie

i płynął śpiew coraz wyżej
i uniósł trzy zrosłe krzyże
i pytał u nieba bramy:
Polska to kraj przegrany?

Wybierzcie!-Bóg odrzekł z góry
patrząc w zadumie spojrzeniem
niedługo macie wybory
głosujcie serca sumieniem!

Andrzej Jarosz
10.15.2007