Halina Biernat
( )
 Biernat Helena (Halina), de domo Stefańska (27.03.1917 - 21.02.2021) ur. w Żywcu. Studiowała polonistykę w Uniwersytecie Jagiellońskim. Mieszkała w Brzesku od 1939 r. Przez wiele lat pracowała w Browarze Okocim. Była organizatorką i uczestniczką wielu przedsięwzięć kulturalnych i społecznych. Od dziecka pisała wiersze o tematyce religijnej, refleksyjnej i obyczajowej. Spora część jej twórczości poświęcona jest Brzesku i okolicom. Opublikowała kilka tomików poetyckich: „Malowanki”, „Moje hobby”, „Nastrój”, „Gdzie jesteś”, „Patrząc w gwiazdy”, „Kwiat paproci”, „Gdzieś na ziemi”.
Poetkę, czytającą swoje wiersze, nagrałem na dyktafon (nie było wtedy jeszcze smartfonów) w październiku 2004 roku w czasie spotkania w Jej domu w Brzesku. więcej »
Halina Biernat, "Kwiat Paproci", MOK, 1999 | | | Jesienny obraz
Namaluję las jesienią.
Na tle ciemnej sosnowej zieleni
białych brzóz liście złotem się mienią
mieszaniną kolorów, odcieni.
Rude dęby i czerwone klony,
lipy jeszcze zielone jak w lecie.
Dni słoneczne, zaś ranki zamglone,
a wiatr liście z drzew zrywa i niesie.
W szeleszczące się ścielą dywany,
na powierzchni kołyszą sie wody,
wzrok raduje urok niezrównany
odchodzącej jesiennej urody. | JEDENAŚCIE DNI
Dawno nie pisałam, bo i o czym?
Bardzo nudno, smutnie, beznadziejnie.
Dzięki Łasce Bożej przyszła pociecha...
Jedenaście wspaniałych dni.
Przybył do kraju wysłannik niebios
uwielbiony, święty.
Rozmodleni, zasłuchani w natchnione słowa,
zapatrzeni w Jego postać
na tle niezliczonych tłumów
i swojskiego krajobrazu,
Jaka piękna Polska...
Na Krakowskich Błoniach
przeżyłam niezapomniane chwile.
Oby na długo starczyło tego nastroju...
czerwiec 1977
| Trwaj chwilo
Odjeżdżam
wypoczęta dotleniona wyciszona
zabieram obraz gór porosłych lasem
i rzeki błyszczącej na słońcu.
Poprad płynie i szumi poważnie
wpada doń srebrna wstążka Łomniczanki
podskakuje na progach
raźno żartobliwie
koncert na dwa głosy
mogę słuchać godzinami
wrócę do codzienności
zwykłych zajęć trosk i problemów
i zaduchu miasta
a tutaj pachną sosny w lesie
zioła i kwiaty na łące
będę długo żyć chwilą
aż - da Bóg - do przyszłego roku
sierpień 1998
|
Halina Biernat, "Gdzieś na ziemi" (Poezja religijna), MOK, 2004 | | Gdzieś na ziemi
Znalazłam się przejazdem w wielkim,
obcym mieście,
błądziłam ulicami w tłumie ludzkich cieni,
pragnęłam jak najprędzej powrócić do domu
samotna, zagubiona w czasie i przestrzeni.
W drodze na dworzec weszłam do kościoła.
Tu w witrażowym mroku poczułam się dobrze,
organy grały cicho i pachniały kwiaty,
patrzyłeś na mnie z krzyża opiekuńczy Boże.
W ławce obok siedziała miła starsza pani,
skinęła mi głową, uśmiechnęła się z lekka
i nagle się zrobiło swojsko i przyjemnie,
oto w nieznanym mieście spotkałam człowieka. | Wigilia
Jodłowy stroik ze świeczką,
na stole obrus biały,
w koło paradne nakrycia,
choinkę dzieci przybrały.
I choć dokucza zmęczenie
trudami przygotowań,
nastrój jest miły, podniosły,
rodzinna uczta duchowa.
Dzieciątka narodziny
zwiastuje pierwsza gwiazdka,
brzmią ciche słowa modlitwy,
życzenia przy opłatkach.
Wierzymy, że będzie lepiej,
w dobro i miłość na świecie,
umocnij w nas nadzieję
maleńkie Boże Dziecię.
Wracają dawne wspomnienia,
dzieciństwa lata minione,
gdy przy choince śpiewamy
kolędy ulubione. | LAS KRZYŻY
Była raz kobieta
uginająca sie pod ciężarem krzyża.
Błagała Boga:
Ulżyj mi Panie
odmień moje życie
nie zdołam już dłużej
dźwigać mego krzyża.
Wysłuchał ją Pan
zaprowadził do lasu krzyży.
Wybieraj córko który chcesz.
Szukała między tysiącami,
dźwigała, próbowała,
nie zdołała żadnego unieść.
Aż wreszcie natrafiła
na mały krzyż
który wydał się jej lżejszy...
Ten wezmę Panie!
Weź córko rzekł Pan
To jest właśnie twój Krzyż,
który porzuciłaś
w poszukiwaniu lepszego losu. |
|