Po ciepłym przyjęciu w Brzesku i Regietowie koło Uścia Gorlickiego, młodzież z Grupy Teatralnej przy parafii Miłosierdzia Bożego i Koła Teatralnego ze Szkoły Podstawowej nr 2 w Brzesku wraz z opiekunami Agatą i Piotrem Podłęckimi wyjechała do Nowego Wiśnicza. 12 lutego 2010r. otworzyły się przed młodymi bramy Zakładu Karnego, by za chwilę zatrzasnąć się z wielkim hukiem. Było to niezwykłe przeżycie. Pani Agata otrzymała od dyrektora jednego z największych więzień w Polsce zaproszenie, by wystawić skazanym spektakl, o którym słyszał wiele dobrego. Do wyjazdu doprowadziła terapeutka z więzienia pani Marta Oćwieja. Z brzeskiej sali teatralnej wyszła po spektaklu pod wielkim wrażeniem i stwierdziła, że jest to idealna sztuka dla ludzi zagubionych na ścieżkach życia i przechodzących terapię odwykową . Tematyka Bożonarodzeniowa została nieco przez panią Agatę zmodyfikowana i w ostatecznym kształcie otrzymała tytuł „Tato, nie pij”. Z wyjazdem wiązało się wiele trudności i obaw, ale dziś można stwierdzić, że był to cudowny czas. Młodzież mogła osobiście doświadczyć, czym jest utrata wolności, jak wygląda życie za kratami, zaś około 60 więźniów miało chwilę na autorefleksję i spojrzenie na swoje życie z perspektywy odbicia w scenicznym lustrze. Spektakl został przyjęty, ku zaskoczeniu wielu, z ogromnym wzruszeniem. Dopiero tutaj czuło się ciężar każdego słowa krzywdzonej Anki, wojującego, pijanego taty, zdławionej, zastraszonej matki. Nie było nieprzyjemnych komentarzy, gwizdów, zakłóceń. Cisza. Po prostu cisza i od czasu do czasu przy zabawniejszych scenach śmiech. Popłynęły też łzy, nie tylko u dyrekcji więzienia, wychowawców, ale i u niektórych skazanych. To była najlepsza odpowiedź na wszelkie wątpliwości sprzed wyjazdu pojawiające się u ludzi po stronie wolności. W nagrodę za trud i stres młodzież zwiedziła zakład karny i zamek Lubomirskich w Wiśniczu. Doświadczyli też procedur przejścia przez bramę więzienną i dyscypliny wewnątrz. Opiekunowie Grupy Teatralnej otrzymali od dyrektora Zakładu Karnego majora mgr. inż. Włodzimierza Więckowskiego pisemne podziękowania za przedstawienie skazanym spektaklu „Tato, nie pij” zawierające nadzieję, że wysiłek zaowocuje pozytywną zmianą ich postaw życiowych. Warto było to przeżyć. Po prostu warto. 14 luty 2010 r. |