Andrzej Jarosz  (Tryptyk zielonooki i inne) 

suka

ładowano dobytek, wiosna się kończyła

przenoszono plebana na inną plebanię

ładowano dobytek, a suka patrzyła

przeczuwała zmartwiona, że tutaj zostanie

że zostanie niechciana, smutna, odepchnięta

miała cztery młode, kochane szczenięta

więcej-->> 

Biały Orzeł poszybował nad wawelski szczyt Krakowa dzwon Zygmunta rozkołysał zbudź się Polsko!-kraj usłyszał zerwały się orle wiatry o Giewontu szarpły dźwierze i rozwarły wrota Tatry obudzili się rycerze pochwycili złomy góry i rozbili stare mury czołgi! Krzyk! Rozpacz zamieci! i skarga sierocych dzieci świecą w kopalni znicze bo zgasły lampki górnicze świecą pod krzyżami trzema bo ciemno a ojca nie ma nadleciał z Wiecznego Miasta w wojny stan za pięć dwunasta Biały Orzeł, w locie świętym nad miastami brał zakręty i z dziećmi z polnych ołtarzy zanosił w niebo wołanie nim nieszczęść się więcej zdarzy wróć wolność  Ojczyźnie, Panie i płynął śpiew coraz wyżej i uniósł trzy zrosłe krzyże i pytał u nieba bramy: Polska to kraj przegrany? Wybierzcie!-Bóg odrzekł z góry patrząc w zadumie spojrzeniem niedługo macie wybory głosujcie serca sumieniem! 10.15.2007	czerwona chusta stała przede mną a za mną słońce na krańcu morza zasypiające   nadeszła plażą na nią czekałem patrzyła w słońce ja nie istniałem   jakby przeze mnie patrzyła w dale na zachód słońca na światła fale   oczy zielone wielkie ogromne urzekające uduchowione   roznamiętnione i nieprzytomne pełne tęsknoty oczy zielone   coś w jej spojrzeniu takiego było że się w niej słońce zauroczyło   i zakochało i na ramiona spadła dziewczynie chusta czerwona   tkana z zachwytu słońca promieni ogniste frędzle sięgały ziemi   w szal się zmieniała chusta u góry stała dziewczyna w ogniu purpury   ulotna zwiewna nieziemska prawie w czerwonej chuście śniła na jawie Listopad, 2007