Nadanie imienia Juliana Tuwima Przedszkolu w Porąbce Uszewskiej  (Anna Gaudnik)  2012-07-01

Dzieci- radość  i nadzieja. Dzieci uśmiech  i beztroska. Dzieci niczym żywe srebro, promień  słońca w płowych włoskach! To  twarzyczka  zachmurzona, zadziwione wielkie oczy czasem pełne łez  obfitych co je  smutek będzie  toczył po rumianej krągłej buźce kiedy strach tuż obok stanie i pokaże guza czołu i otarcie na kolanie! Wtedy płacz i ręce w górę, szloch ogromny wniebogłosy! Cichnie szybciej  kiedy ręka gładzi z troską plecki, włosy…./fragment/ Fragmentem mojego wiersza pozwolę sobie rozpocząć i zakończyć  krótką wzmiankę  z pięknej uroczystości obchodów 20-lecia Przedszkola w Porąbce Uszewskiej i nadania mu  z tej okazji  imienia Juliana Tuwima. Uroczystość rozpoczęła  msza św. w Kościele parafialnym pod wezwaniem św. Andrzeja Apostoła a po jej zakończeniu zaproszeni goście, rodzice i dzieci udali się do Przedszkola na dalszą część uroczystości. Dzieci są pięknem zawsze; umorusane czy płaczące, uśmiechnięte czy radosne – zawsze piękne bo patrzy na nie kochająca mama, zakochana we wnukach babcia , wymagający ale dumny z syna tata i dobra Pani w przedszkolu, która uczy, napomni, przytuli i powie :”jesteś jedyne i niepowtarzalne”. A to takie ważne by pójść w życie z przekonaniem  o własnej niepowtarzalności . /fragment/…Dziś  nie idziesz do  przedszkola, lecz pamiętasz  te rozstania kiedy w szatni pantofelki takie trudne do ubrania , kiedy łzy Cię zatrzymują, rączka trzyma się twej dłoni a spódnica jak falochron- za nim dziecko się twe chroni : „Jeszcze chwilę , jeszcze mamo nie idź, zostań tutaj proszę!! Po policzkach Twych i dziecka płyną łzy -za grochem groszek! Ciepłe słowo pada z boku:” Proszę iść już- radę  damy! Chodź kochanie,  zobacz lalki- zobacz co tu dzisiaj mamy? Popatrz czeka tu zajączek i niedźwiadek też  się cieszy! Dziecko twoje idzie ufnie; mówisz: „ Będę się me dziecko spieszyć!” Biegniesz po nie! Włos rozwiany, nadsłuchujesz synka  płaczu. „Nie mamusiu! Jeszcze chwilkę!- woła syn gdy Cię zobaczył! I uśmiecha się do pani, którą zna już po imieniu. Już nie płacze, już się śmieje, już się ładnie zarumienił. Zjadłem wszystko- odpowiada- kiedy pytasz  jak to matka . Zupkę zjadłem, drugie danie wszystko choć była sałatka ale pani powiedziała, że sałatka to jest zdrowa, że urosnę,  będę duży! Jaka była ? Kororowa! Autorytet mego dziecka, nowa pani w  miejscu nowym. Opowieści jak dziś było, niekończące się rozmowy. I jak zwykle obiecanka- jutro już nie będzie płaczu! Ale był on jeszcze nieraz, gdy przedszkola drzwi zobaczył. Znowu  spokój nowej  Pani działa cuda, suszy łzy, których było mniej z dniem każdym- za właśnie dziękuj Im! GALERIA ZDJĘĆ Anna Gaudnik