"OKOCIMSKI KLUB SPORTOWY – 80 LAT ISTNIENIA"  (Bartosz Wesołowski)  2013-09-01

"OKOCIMSKI KLUB SPORTOWY – 80 LAT ISTNIENIA" część I   Jubileusz 80-lecia Okocimskiego Klubu Sportowego, przypadający w 2013 roku, to znakomity powód do zaprezentowania jego niewątpliwych osiągnięć. Na sportowe sukcesy złożył się wysiłek wielu sportowców, trenerów i działaczy jak również klimat do uprawiania sportu w Brzesku, który był mu od początku przychylny. Tegoroczne obchody będą piątą okrągło-rocznicową, uroczyście obchodzoną imprezą jubileuszową w historii Klubu, począwszy od 50-lecia w 1983 roku, przez 60-lecie, 70-lecie, po 75-lecie w 2008 roku. Od początku swojej działalności OKS związany był z tutejszymi Okocimskimi Zakładami Przemysłowymi (Browar), od których zawsze mógł liczyć na wsparcie finansowe. Z „Browaru” wywodziło się również wielu członków Zarządu Klubu i jego prezesów, a niektórzy z nich równolegle pełnili funkcje dyrektora zakładu i prezesa klubu Okocimski Klub Sportowy, poprzez swoje powstanie i rejestrację w 1933 roku, zaczął funkcjonować, jako pierwszy w historii klub sportowy w mieście, na zorganizowanych zasadach. Na przestrzeni lat sport uprawiano w ramach wielu sekcji. Część z nich, takich jak: piłka nożna, piłka ręczna, siatkówka, tenis czy tenis stołowy, prowadziła wieloletnią, aktywną działalność odnosząc w swoim czasie spore sukcesy. Inne sekcje miały charakter tymczasowy i większość z nich pozostawała bez znaczących osiągnięć. W tym opracowaniu uwaga zostanie skupiona w głównej mierze na piłce nożnej, ponieważ była ona i jest dyscypliną wiodącą w OKS, najpopularniejszą, funkcjonującą nieprzerwanie i czynnie od 1935 roku, przysporzyła klubowi najwięcej sukcesów a obecnie jako jedyna w klubie jest uprawiana wyczynowo. Działalność innych sekcji przedstawiana będzie na tyle, na ile pozwalają istniejące, dostępne materiały. Przez te wszystkie lata różnie się OKS-owi powodziło. Były wzloty, były też i upadki, ale brzescy sportowcy nieprzerwanie – z wyjątkiem okresu II wojny światowej – w biało-zielonych barwach reprezentują nasze miasto na arenach sportowych. Jednakże sport w Brzesku nie zaistniał dopiero z chwilą powstania OKS-u. Początki sportu w Brzesku w latach 1892 – 1914 Ruch sportowy w Brzesku swoimi początkami sięga przełomu lat 80-tych i 90-tych XIX wieku. W 1892 roku utworzono brzeskie Gniazdo (lokalny klub) Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” z siedzibą na Słotwinie. Było ono filią „Sokoła” tarnowskiego, istniejącego zresztą już od 1884 roku. Na marginesie można dodać, że pierwowzorem, dla całego ruchu sokolego, było Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół”, polska organizacja patriotyczno-gimnastyczna założona na terenie Galicji 25 lutego 1867 roku we Lwowie, którego działalność rozprzestrzeniła się na całą prowincję a później na oba pozostałe zabory. W 1894 roku, „Sokół” brzeski usamodzielnił się i przyjął nazwę Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół” Brzesko–Słotwiński. Siedzibę przeniesiono do Brzeska. Został opracowany statut, który przewidywał poza gimnastyką uprawianie innych dyscyplin sportowych takich jak: jazda konna, jazda rowerowa, pływanie, strzelanie z broni palnej, szermierka. W lipcu 1894 roku członkowie brzeskiego „Sokoła” uczestniczyli w II Zlocie sokolstwa polskiego we Lwowie, gdzie m.in. byli świadkami rozegrania, po raz pierwszy na ziemiach polskich, meczu piłki nożnej, pomiędzy drużynami uczniów szkół lwowskich i krakowskich (brzeski „Sokół” uczestniczył w tym mieście jeszcze w IV Zlocie w 1903 roku). W następnych latach, w ramach TG „Sokół”, upowszechniały coraz bardziej swoją działalność lekkoatletyka oraz gry zespołowe takie jak siatkówka, piłka ręczna czy palant. W ramach swojej podstawowej działalności, tj. w gimnastyce, członkowie „Sokoła” uczestniczyli w wielu różnych zawodach sportowych. Brały w nich również udział kobiety, które z czasem zaczęły wstępować do tej organizacji. Od 1897 roku rozwijało się w Brzesku kolarstwo. W Okocimiu utworzono klub kolarski „Gambrinus”, będący sekcją TG „Sokół”. Na początku klub prowadził działalność rekreacyjną, a od 1902 roku jego członkowie zaczęli uczestniczyć w rozlicznych wyścigach kolarskich, również z sukcesami. Była to najprężniej działająca, poza gimnastyczną, sekcja TG „Sokół” przed wybuchem I wojny światowej. Od 1910 roku „Sokół” polski w Galicji zaczął się militaryzować. Obok gimnastyki i przygotowania kondycyjnego ważną rolę zaczynają odgrywać sporty obronne. Druhowie ćwiczyli musztrę, strzelanie z broni palnej, zasady walki wręcz itp. W lipcu 1910 roku członkowie „Sokoła” brzeskiego uczestniczyli w V Zlocie Polskich Sokolich Towarzystw Gimnastycznych w Krakowie, który był integralną częścią obchodów 500. rocznicy bitwy pod Grunwaldem. Brak jest informacji, w dostępnych źródłach, o uprawianiu w tym czasie na terenie Brzeska piłki nożnej. Wybuch I wojny światowej położył kres wszelkiej działalności sportowej na terenie Brzeska na ponad cztery lata. Działalność sportowa w latach 1919 – 1933 Po zakończeniu I wojny światowej pierwsze oznaki odradzającego się sportu w Brzesku miały miejsce zaraz na początku dwudziestolecia międzywojennego (12 lutego 1919 roku wznowiło działalność brzeskie TG „Sokół”). Początkowo nie miały one zorganizowanego charakteru, z czasem jednak sytuacja się zmieniła i ruch sportowy, w oparciu o TG „Sokół”, zaczął się rozwijać angażując w dużej mierze młodzież z tutejszego gimnazjum (powstałego w 1911 roku). Zapleczem finansowym brzeskiego sportu stały się Okocimskie Zakłady Przemysłowe. Na terenie miasta rozgrywano coraz więcej zawodów sportowych szczególnie w lekkiej atletyce, piłce nożnej, tenisie i tenisie stołowym. Rekreacyjnie uprawiano też łyżwiarstwo, saneczkarstwo, narciarstwo, kolarstwo i kręglarstwo. Rokrocznie, od 1924 roku, organizowano zawody lekkoatletyczne z okazji świąt państwowych. Odbywały się one na boiskach: „Sokoła”, gimnazjum lub na targowicy miejskiej i obejmowały niemal wszystkie konkurencje. Dominowali w nich członkowie „Sokoła” i uczniowie gimnazjum, którego kolejni dyrektorzy patronowali tym imprezom W latach 1932-1935 absolwenci brzeskiego gimnazjum, studiujący w Krakowie i Lwowie, organizowali w okresie ferii na Słotwinie tzw. „małe igrzyska”. Spore zainteresowanie budził tenis stołowy w którym prym wiodła brzeska młodzież żydowska. W 1932 roku członkowie brzeskiego „Sokoła” uzyskali zgodę swoich władz na rekreacyjne uprawianie tej dyscypliny. W tym samym roku rozegrano pierwsze zawody „pingpongowe” pomiędzy drużynami „Sokoła” i Makkabi, zakończone zwycięstwem drużyny żydowskiej 4:3. Rozpoczęło to całą serię spotkań, pomiędzy tymi drużynami. Tenis ziemny w Brzesku uprawiano na kortach znajdujących się w przypałacowym parku, na placu obok Pawilonu Okocim i na boisku TG „Sokół”. Kort w parku był wykorzystywany przez rodzinę Goetzów i ich gości. Kort przy Pawilonie Okocim – firmowej restauracji browaru – zbudowany był przez jego pracowników i przez nich użytkowany. Oba te korty miały charakter elitarny. W 1931 roku wybudowano kort koło boiska „Sokoła”, do którego dostęp dla chętnych był bardziej powszechny. Członkowie „Sokoła”, w ramach swojej podstawowej działalności (gimnastyka), uczestniczyli w wielu zawodach sportowych i zlotach sokolich. Reprezentacja brzeskiego „Sokoła” uczestniczyła również w uroczystościach okolicznościowych i państwowych, m.in. w dniu 15 sierpnia 1925 roku był to udział w odsłonięciu grobu nieznanego żołnierza, a 11 listopada 1928 roku w uroczystościach 10-lecia odzyskania niepodległości. Największym uznaniem cieszyła się jednak piłka nożna. Ponieważ nie było wtedy w Brzesku boiska z prawdziwego zdarzenia, grywano na wszystkich większych placach w mieście. Takim placem m.in. było boisko usytuowane w sąsiedztwie budynku TG „Sokół” (wybudowanego w latach 1901-1904, po II wojnie światowej przemianowanego na kino „Bałtyk”, wyburzonego w 2013 roku). Boisko „Sokoła” obejmowało teren gdzie dzisiaj znajdują się bloki nr 64a i b przy ul. Kościuszki (przed II wojną ul. Bocheńska). Ponadto były w mieście dwa inne place służące piłkarzom do gry. Jedno z nich mieściło się na Zielonce, na terenie należącym do okocimskiej cegielni, drugie z nich umiejscowione było na targowicy miejskiej. Jednak żadne z tych trzech boisk nie było pełnowymiarowe. Władze miasta zdawały sobie sprawę z braku takiego obiektu i czyniły usilne starania o wybudowanie boiska sportowego z prawdziwego zdarzenia. Interes państwa w rozwoju kultury fizycznej i sportu reprezentowany był, od 1919 roku, przez Państwowy Urząd Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego. W Brzesku jego reprezentantem był Powiatowy Komitet WF i PW, utworzony 25 września 1925 roku. W październiku 1925 roku PK WF i PW postanowił przystąpić do budowy stadionu sportowego w Brzesku, ale ponieważ miasto nie posiadało odpowiednich terenów, starania o pozyskanie odpowiedniego placu ciągnęły się do 1929 roku. PK WF i PW zwracał się do barona Jana Antoniego Goetza o odsprzedaż odpowiednich gruntów, lecz trzy wskazane przez niego lokalizacje były kolejno torpedowane przez przedstawicieli wojska, którzy wydawali negatywne opinie, ponieważ tereny te spełniały wymogi sportowe, ale nie spełniały wymogów do prowadzenia ćwiczeń wojskowych (dwukrotnie dotyczyło to małych wymiarów placów, a raz jego zbyt dużej odległości od stacji kolejowej). Starostwo powiatowe nadal poszukiwało terenu pod lokalizację stadionu, ale bez efektu. Wtedy baron Goetz przekazał miastu nieodpłatnie pierwszy z zaproponowanych wcześniej terenów w okolicy stacji kolejowej na Słotwinie, co umożliwiło władzom Brzeska przystąpienie do realizacji przedsięwzięcia w 1929 roku, bez potrzeby uwzględniania opinii wojska. Niestety po wytyczeniu boiska prace przerwano na kilka lat i już ich nigdy później, mimo podejmowanych starań, nie podjęto. Życie sportowe, na podarowanym przez barona Goetza placu, toczyło się jednak bez względu na to – w 1935 roku, na tym boisku OKS rozegra swój pierwszy w historii mecz. Pierwsze drużyny piłkarskie zaczęła tworzyć młodzież rzemieślnicza i gimnazjaliści. Na początku lat dwudziestych wymieniano w Brzesku nazwy także takich drużyn jak: „Sokół”, Sparta i Jutrzenka. Natomiast w połowie lat 20-tych młodzież żydowska utworzyła dwie drużyny Makkabi i Gwiazdę – Stern. W latach trzydziestych do w/w zespołów dołączyła jeszcze drużyna Policyjnego Klubu Sportowego, złożona z funkcjonariuszy i pracowników Powiatowego Komisariatu Policji w Brzesku, oraz drużyna piłkarska Strzelec Brzesko. Od początku lat 20-tych te drużyny rozgrywały po kilka spotkań rocznie, a mecze miały charakter towarzyski. W 1928 roku Kazimierz Missona, syn dyrektora gimnazjum, zorganizował turniej piłkarski z okazji 10-tej rocznicy odzyskania niepodległości. Żadna z tych drużyn nie była jednak zarejestrowana w Polskim Związku Piłki Nożnej. Wśród młodzieży narastała więc chęć nadania rozwijającemu się ruchowi sportowemu w Brzesku form organizacyjnych. Powstanie Okocimskiego Klubu Sportowego w 1933 roku i jego działalność do wybuchu wojny Z początkiem lat trzydziestych grono młodych ludzi, w tym i pracowników browaru, zaczęło zabiegać o to, aby utworzyć klub sportowy działający na nowych zorganizowanych zasadach, mogący funkcjonować w strukturach polskiego sportu. W 1933 roku grupa pasjonatów narciarstwa, a to m.in. dr Zygmunt Stańkowski, Jan Biernat, Kazimierz Szybalski, inż. Straszyński, Jan Polański, Jan Heller, Józef Wojciechowski, Marian Kurdziel, a zapewne i inni, postanowiła, w celu nadania narciarstwu form organizacyjnych, które było tu uprawiane od dawna, zawiązać klub sportowy. Zebranie inicjatywne Okocimskiego Klubu Narciarskiego (bo tak nazwano tworzony klub) odbyło się wiosną 1933 roku (dokładnej daty brak) w Pawilonie Okocim. Dr Zygmunt Stańkowski, Jan Polański, Kazimierz Szybalski i Józef Wojciechowski opracowali Statut Okocimskiego Klubu Narciarskiego w Okocimie, który pod taką nazwą został przesłany do Wydziału Bezpieczeństwa Urzędu Wojewódzkiego Krakowskiego do rejestracji. „Statut…” został zatwierdzony na mocy decyzji Wojewody Krakowskiego z dnia 24 maja 1933 roku NR BG.V – 1/0/2/33. Wpis do rejestru stowarzyszeń i związków Krakowskiego Urzędu Wojewódzkiego, pod nr 18 w pozycji stowarzyszenie, ale pod nazwą „Okocimski Klub Sportowy” z siedzibą w Okocimie nastąpił w dniu 6 września 1933 roku. Od początku więc swej oficjalnej działalności, klub występował pod nazwą OKS (a nie OKN, mimo że powszechnie tak klub nazywano do 1945 roku), a dzień 6 września 1933 roku jest uznawany za dzień rozpoczęcia działalności.     „Statut…” m.in. określał: siedzibą Klubu jest Okocim, a terenem działalności miasto Brzesko i powiat brzeski godłem Klubu jest pieczęć owalna z napisem w otoku „Okocimski Klub Narciarski” i literami O.K.N. oraz emblematami narciarskimi władzami Klubu są: a) Walne Zgromadzenie Członków b) Zarząd c) Komisja Rewizyjna d) Narciarski Sąd Polubowny Zarząd składał się z prezesa, wiceprezesa, sekretarza, skarbnika oraz trzech członków. Ponadto w skład Zarządu wchodzą przewodniczący sekcji Członków Zarządu wybiera Walne Zgromadzenie  zwyczajną większością głosów na okres jednego roku kalendarzowego działalność sportową Klubu będzie uprawianie i kultywowanie sportu narciarskiego w szczególności oraz innych sportów na terenie działalności OKN honorowym prezesem Klubu mianowano Antoniego Barona Goetz Okocimskiego Zarząd mógł więc powoływać do życia i inne sekcje sportowe. Walne Zgromadzenie Członków Klubu powołało pierwszy Zarząd w składzie: prezes – dr Zygmunt Stańkowski, v-prezes – brak danych, sekretarz – Jerzy Stolzman, skarbik – Kazimierz Szybalski, brak danych dotyczących pozostałych członków Zarządu i kierowników sekcji. W roku powstania OKS i w następnym tj. 1933 i 1934 istniała tylko jedna sekcja – narciarska. Uprawiane narciarstwo miało charakter jedynie turystyczno-rekreacyjny. Takim też pozostało do wybuchu II wojny światowej. W 1934 roku, w łonie brzeskiego „Sokoła”, doszło do nieporozumień na tle rozszerzenia jego działalności, między młodymi gimnastykami, a starymi konserwatywnymi, członkami zarządu. Ci pierwsi wystąpili z postulatem o poszerzenie działalności i powołanie jeszcze innych sekcji sportowych. Zarząd natomiast nie chciał o tym słyszeć, aprobując jedynie rekreacyjne uprawianie tych innych sportów. Zawiedzeni takim stanowiskiem zarządu młodzi sportowcy postanowili gremialnie przejść do Okocimskiego Klubu Sportowego. Po rozmowach z Zarządem OKS-u i przyjęciu przez niego wniosków młodych sokołów o powołanie innych, niż narciarstwo sekcji (gwarantem był klubowy statut), całą grupę przyjęto w skład członków Okocimskiego. W grupie tych osób znajdował się m.in. Jan Korman, późniejszy (od 1935 roku) członek  Zarządu Klubu i wszechstronny jego sportowiec. Bez wątpienia przejęcie sportowców z TG „Sokół” stało się impulsem do powołania (i późniejszego rozwoju) nowych sekcji. Znaczące wydarzenia organizacyjne i sportowe nastąpiły już w 1935 roku. Powołano nowy Zarząd, jego prezydium stanowili: prezes – inż. Jan Odrowąż Pieniążek, v-prezes – dr Zygmunt Stańkowski, sekretarz – Jerzy Stolzman, skarbnik – Kazimierz Szybalski. W zarządzie znaleźli się byli członkowie „Sokoła” (np. Jan Korman), jak również pierwsza w historii kobieta w jego składzie Janina Pietrusińska-Zydroń. Inż. Jan Odrowąż Pieniążek był drugim i ostatnim prezesem OKS, który pełnił tę funkcję w okresie międzywojennym. OKS, za zgodą barona Goetza, otrzymał pomieszczenie na lokal klubowy, w tzw. budynku urzędniczym browaru na Zielonce (obecnie ul. Okocimska). 4 sierpnia 1935 roku, Walne Zebranie OKS, powołało do życia sekcję piłki nożnej i utworzyło drużynę piłkarską. Kierownikiem sekcji został Zbigniew Konopka. Prawdopodobnie w momencie powołania sekcji piłkarskiej, przyjęto obowiązujące do dziś, biało-zielone barwy klubowe. Przypuszczenie to poparte jest zamieszczonym w „Kronice sekcji piłki nożnej” rysunkiem flagi z godłem klubu, zamieszczonej na maszcie stadionu podczas uroczystości jego otwarcia, w dniu 13 września 1936 roku, oraz zdjęciami i rysunkami  lekkoatletów z zawodów w 1935 roku, w „Kronice sekcji lekkoatletycznej”. Lekkoatleta w barwach klubowych (biało-zielone). Rysunek sporządził Roman Łoza w 1936 r. (Ilustracja z "Kroniki lekkoatletycznej") 25 sierpnia 1935 roku Okocimski rozegrał swój pierwszy w historii mecz piłkarski z drużyną Makkabi Brzesko, zwyciężając 3:0. Spotkanie odbyło się na boisku w Słotwinie i miało charakter towarzyski. W tym historycznym spotkaniu OKS wystąpił w składzie: Firlet – Baczyński, Bernacki – Gurgul, E. Baj, Korman – Zydroń, Heller, J. Kubala, Górnisiewicz, K. Jarecki. Bramki zdobyli: Górnisiewicz, Zydroń, Heller – po jednej. Mecz przerwano w drugiej połowie z powodu zejścia z boiska zawodników przeciwnika, niezadowolonych z niekorzystnego dla nich przebiegu spotkania. Piłkarze Okocimskiego przed pierwszym w historii sekcji piłki nożnej meczem na boisku w Słotwinie. Przeciwnikiem była żydowska drużyna Makkabi. Okocimski-Makkbi 3:0 Towarzysko Okocimski spotykał się wówczas również z innymi rywalami, a to: AKS Chodenice, Policyjny KS Brzesko, Romania Tarnów, PPW Tarnów. Wkrótce potem, protektor i honorowy prezes klubu Antoni Goetz, nieoczekiwanie przekazał klubowi nieodpłatnie teren pod stadion u podnóża Garbatki w miejscu, do chwili obecnej istniejącego obiektu. W 1935 roku powstały jeszcze trzy inne sekcje: hokejowa (kierownik S. Fischinger), tenisa (kierownikiem sekcji był Jan Biernat a czołowymi zawodnikami byli: Jan Korman i Józef Wojciechowski) i tenisa stołowego. Tą drugą dyscyplinę uprawiały również kobiety. To m.in. panie Zofia Michniewska i Aleksandra Guzik. Tenisiści rozgrywali mecze z zawodnikami z sąsiednich miast m.in. z Tarnowem, Mościcami, Bochnią. Tenisiści stołowi nie przejawiali większej aktywności (poza meczami z brzeskimi przeciwnikami i turniejami wewnątrzklubowymi). Nie zachowały się informacje o spotkaniach z innymi przeciwnikami. Również brak informacji o działalności sekcji hokejowej, poza tym że istniała. Wszystkie te sekcje istniały do wybuchu wojny. Zachowała się informacja o działalności w latach 1938-1939, sekcji piłki ręcznej, jednakże nic nie wspomina się o jej dokonaniach. Reasumując, na przestrzeni lat 1933-1939 istniało, ale w różnym czasie, w Okocimskim Klubie Sportowym, siedem sekcji mianowicie: hokej na lodzie (1935-39), lekka atletyka (1936-37), narciarstwo (1933-39), piłka nożna (1935-39), piłka ręczna (1938-39), tenis i tenis stołowy (1935-39). W 1935 roku jeszcze przed powstaniem w klubie sekcji lekkoatletycznej, a nastąpiło to później bo dopiero w dniu Walnego Zebrania Klubu 24 lutego 1936 roku, kilku zawodników OKS uczestniczyło w zawodach zorganizowanych na obiektach „Sokoła” w dniach 1 i 2 września z racji Święta Przysposobienia Wojskowego i Wychowania Fizycznego. Startowali w nich: A. Ożarski, L. Kaczmarowski, J. Korman, St. Gurgul, E. Zawastka, J. Pałka i R. Łoza.   Zawody lekkoatletyczne zorganizowane z okazji Święta PW i WF w dniach 1-2.09.1935 na boisku "Sokoła" Zawodnicy Okocimskiego po rozdaniu nagród, od lewej: Gurgul, Łoza, Zawartka, Kibic, Kaczmarowski, Korman, Pałka. W 1936 roku zawodnicy sekcji lekkoatletycznej wystąpili trzykrotnie. Najpierw w dniu Święta Narodowego 3-go Maja, później w Święto PW i WF, a na koniec 13 września z okazji otwarcia stadionu sportowego OKS. W 1937 roku działalność sekcji zaczęła chylić się ku upadkowi. Brakowało chętnych do uprawiania lekkiej atletyki, a ci którzy pozostali w sekcji opuszczali się w treningach. Zdecydowaną większość chętnych do uprawiania sportu przyciągała piłka nożna. W tym sezonie lekkoatletycznym odbyły się zawody jedynie w dniu 3-go Maja organizowane przez Pow. Kom. PW i WF i przeprowadzone na stadionie OKS. Na tym zakończyła się działalność lekkoatletyczna w OKS w międzywojniu. Niebanalną postacią, związaną z klubem, był Roman Łoza. Lekkoatleta (kula, dysk, oszczep) i działacz OKS, a także autor odznaki klubowej (powstałej najpewniej w 1935 roku). Studiował w Akademii Handlowej w Krakowie. Później pracował w konsulacie w Morawskiej Ostrawie i Opolu. W 1940 walczył w Brygadzie Strzelców Podhalańskich pod Narvikiem i we Francji. W latach 1940-1945 przebywał w obozach jenieckich. Po wojnie studiował malarstwo w Akademii Sztuk Plastycznych w Paryżu. Był wziętym malarzem. Innym wybitnym i wszechstronnym sportowcem był Jan Korman – lekkoatleta (sprint, skoki), piłkarz, tenisista i tenisista stołowy. W tenisie reprezentował barwy Okocimskiego jeszcze przez wiele lat powojennych. W 1936 roku nadszedł już czas, by Okocimski, chcąc zaistnieć w zorganizowanych strukturach piłkarskich, zgłosił swój akces do Polskiego Związku Piłki Nożnej (PZPN). Tak też się stało i piłkarze mogli w sezonie 1936/37 wystartować w rozgrywkach klasy C Tarnowskiego Podokręgu Piłki Nożnej. Sylwetki piłkarzy w 1936 roku.  Rysunek najprawdopodobniej sporządził Roman Łoza. Ilustracja z "Kroniki sekcji piłki nożnej" St. Kwiecień, J. Wojciechowski, Br. Jarecki, St. Górnisiewicz,  Cz. Marecik, J. Korman, J. Heller, H. Wyczesany, A. Zydroń, E. Zawartka W 1936 roku kontynuowano rozpoczęte jesienią roku poprzedniego, prace przy budowie stadionu u podnóża Garbatki (na Zielonce). Z uwagi na konfigurację terenu prace polegały, w przeważającym zakresie, na przemieszczaniu olbrzymich mas ziemi. Bardzo duży wkład w realizację tych robót wnosiła brzeska młodzież i członkowie klubu. Jeszcze przed oficjalnym otwarciem stadionu, rozegrano na nim 26 sierpnia pierwszy mecz piłkarski. Okocimski gościł Puszczę Niepołomice i uległ jej 1:3 (0:2). 6 września OKS zadebiutował w oficjalnych rozgrywkach piłkarskich klasy C na szczeblu Podokręgu Tarnowskiego. Spotkanie z TS Mościce II Tarnów, rozegrane na nowym stadionie, zakończyło się zwycięstwem 3:0. Okocimski wystąpił w składzie: Zydroń – Kwiecień, Bernacki – Gurgul, Wyczesany, Korman – Heller, H. Górski, T. Górski, Górnisiewicz, Maderski. Bramki zdobyli: T. Górski – 2 i Heller – 1. Wreszcie nadszedł dzień uroczystego otwarcia stadionu. Wydarzenie to miało miejsce 13 września. Otwarcia dokonał prezes Zarządu Klubu inż. Jan Odrowąż Pieniążek w towarzystwie innych jego członków, przedstawicieli władz i organizacji społecznych oraz rzecz jasna licznie zgromadzonej publiczności. Stadion otrzymał imię Antoniego barona Goetz Okocimskiego. Uroczystości otwarcia uświetniły zawody lekkoatletyczne i siatkówki. Zwieńczeniem imprez towarzyszących otwarciu obiektu był mecz piłkarski pomiędzy Okocimskim a reprezentacją Tarnowa, zakończony zwycięstwem gości w stosunku 5:1 (1:1).  Otwarcie Stadionu im. Antoniego barona Goetza Okocimskiego" w dniu 13 września 1936 roku. Autor Roman Łoza.  Ilustracja z "Kroniki sekcji piłki nożnej" Nie zachowały się żadne informacje, statystyki i inne dane dotyczące sezonu 1936/37 i udziału OKS w rozgrywkach klasy C. W następnym jednak sezonie (1937/38) piłkarze uczestniczyli już w rozgrywkach klasy B. Ów „awans” nie był efektem znakomitej postawy zawodników na boisku, lecz wynikiem działań administracyjnych Krakowskiego Okręgowego Związku Piłki Nożnej (KOZPN). Otóż w maju 1937 roku KOPZN utworzył ligę okręgową. Nie była to reorganizacja rozgrywek, lecz przemianowanie nazw tzn. że kluby klasy C zostały klasą B, kluby B klasą A, a kluby A-klasowe stały się drużynami ligi okręgowej. Stąd po zakończeniu sezonu 1936/37 wziął się „awans” OKS do klasy B. niemniej jednak piłkarze Okocimskiego musieli reprezentować przyzwoity poziom skoro w sezonie 1937/38 awansowali do klasy A (3. ówczesny poziom rozgrywek), tym razem wyłącznie w wyniku dobrej postawy na boisku. W sezonie 1938/39 rozgrywki klasy A prowadzono w 7. grupach. Przeciwnikami OKS były zespoły: Czarni Jasło, ŻKS Jutrzenka Tarnów, ŻKS Makkabi Jasło, ŻKS Makkabi Mielec, Metal Tarnów (awansował do ligi okręgowej), TS Mościce II Tarnów, Tarnovia II Tarnów, Wisłoka Dębica i Związek Strzelecki Mielec. Czołowymi zawodnikami w tym czasie byli m.in.: S. Górnisiewicz, S. Gurgul, J. Heller, J. Korman, G. Kotfis, T. Kubala, C. Marecik, A. Schäffer, R. Sediwy, J. Wojciechowski, A. Zydroń. Warto jeszcze wspomnieć, że w rozgrywkach sezonu 1939/40 Okocimski miał również wystąpić w kl. A. Wybuch II wojny światowej, 1 września 1939 roku, uniemożliwił kontynuowanie działalności OKS-u. Okupant zakazał uprawiania sportu i funkcjonowania klubów sportowych oraz wszelkich innych organizacji. Zajął, z takim trudem niedawno wybudowany stadion, na magazyn płodów rolnych, kopcując na boisku ziemniaki. Płyta boiska została zrujnowana. Część sportowców brała udział w działaniach wojennych 1939 roku. Byli żołnierzami ruchu oporu. Walczyli w PSZ na Zachodzie. Ginęli w obozach koncentracyjnych i łagrach, również w Katyniu. Przebywali w obozach jenieckich. Wielu z nich nie przeżyło wojny, wielu nie wróciło do kraju w obawie o swój los i pozostało na emigracji. Ci którzy wojnę przeżyli zastali zniszczone obiekty sportowe klubu. W kraju zastali inną rzeczywistość, jakże różną od tej przedwojennej. Opracował Bartosz Wesołowski Bibliografia: - Jan Burlikowski, Monografia Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Brzesku w latach 1901-1939 - J. Korman, Monografia Okocimskiego Klubu Sportowego – rękopis - M. Stolarczyk, Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół” w Brzesku (1892 – 2003) - M. Stolarczyk, Z dziejów kultury fizycznej i sportu w Brzesku (1892 – 1945) - Statut Okocimskiego Klubu Sportowego w Okocimie z 1933 roku - Kronika sekcji piłki nożnej 14.08.1935 – 11.11.1945 - Kronika sekcji lekkoatletycznej 24.02.1936 – 05.1946 - T. Wesołowski, Zbiory prywatne Od admina: Więcej na temat Romana Łozy i jego twórczości przeczytać można w zakładce Leksykon-->>