Relacje Misjonarzy Wincentego à Paulo z misji na ziemi brzeskiej.   (Rocznik Obydwóch Zgromadzeń Św. Wincentego a Paulo)  1907-12-31

Misje w Zachodniej Galicyi przez Konfratów z Kleparza w 1907 r.

Strzelce Wielkie, powiat Brzesko, dyec. tarnowska. Coś od 2 lat już i w tarnowskiej dyecezyi upowszechnia się system, jakiego się stale trzymają w dyecezyach lwowskiej i krakowskiej, t. j. że przed wizytą kanoniczną przyjazd biskupa do każdej parafii uprzedzają misyonarze. Tu niedawno to prawo ogłoszono; to też jeżeli się trafią parafie, w których ks. ks. proboszczowie przed wizytą nie zdążyli urządzić misyi, to ks. biskup Wałęga po swoim odjeździe tej sprawy zwykle sam dopilnuje. Tak było w Strzelcach. Parafia, przez 20 lat opuszczona, wiele do życzenia zostawiała. Najprzew. ks. biskup Wałęga po wizycie odjeżdżając stąd, polecił gorąco obecnemu proboszczowi ks. Franciszkowi Szabłowskiemu, by się o misyę postarał. Tenże zwrócił się do nas tak uprzejmie i serdecznie, żeśmy i rekolekcye w Krakowie urwali a pospieszyliśmy mu z pomocą. Stanęliśmy na miejscu 1. lutego w samo południe. Tak się sprawy złożyły, że właśnie w tym dniu wypadała trzecia rocznica pasterzowania obecnego proboszcza w tej parafii, co też w przemowie swojej przy rozpoczęciu misyi zaznaczył. Wezwawszy na pomoc Ducha św.. rozpoczęliśmy pracę. Ludu na sam ten wstęp był pełny kościół, tak samo nazajutrz w uroczystość Matki Boskiej Gromnicznej i w niedzielę, jak się wszystkie stany zeszły. Kościółek maleńki a parafia liczy 2300 dusz. Misyę rozdzieliliśmy na dwie serye. Kobiet i dziewcząt samych z parafii tutejszej było 800 a gospodarzy i chłopców 700. Oprócz tutejszych parafian, dochodziło też nieco sąsiadów. Nas było czterech i prawie sami wysłuchaliśmy te zastępy. Sąsiadów nie prosił z pomocą ks. proboszcz, bo i tak u siebie zajęci; to wpadną na chwilę, a potem odjeżdżają rychło. W schematyzmie zanotowano, że tu jakieś ćwiczenia duchowne odbyły się r. 1892; niestety, prócz krzyża misyjnego i tej wspomnianej notatki, trudno się było innego śladu dopatrzeć. Prawie wszyscy dopraszali się spowiedzi z całego życia; służyliśmy im chętnie; ale przy końcu już i siły opuszczały. Proboszcz chwilami wpadał do kościoła i aby diobiazgu co nieco uspowiadał, a na ostatni dzień misyi, kiedyśmy już wszyscy dobrze byli skołatani, wpadł tu rzezacny ks. Kozak z Borzęcina ze swoim wikarym i tak szczęśliwie się skończyło. Proboszcz zacny słodził nam niewygody, jak mógł. Plebanię ma przyzwoitą, obszerną. Lud też wiele nam pociechy sprawiał, schodząc się chętnie na nauki i gorliwie z nich korzystając. Samo słuchanie spowiedzi, jak wspomniałem, mozolne tu było ; aleć nieraz i dobrze pukały serca, kiedy się widziało te tłumy zamyślone, czekające cierpliwie, skoro się któremu uda do kratki przystąpić i opowiedzieć, co na sumieniu zalegało. Do ślubowania chętnie się brali i chyba rzadki wyjątek, żeby kogo pominięto - oby się to tylko utrzymało! Do żywych róż wpisało się wszystko. Długo spali Strzelcanie, ale jak się przebudzili, to nie było ratunku.
Po generalnej Komunii św. we czwartek dnia 9. lutego odśpiewaniem hymnu dziękczynnego „Te Deum“ zakończyliśmy tu pracę. Krzyża nie stawialiśmy, bo jeszcze dobry tamten z r. 1892. Ogółem nauk powiedzieliśmy tu 28, osób wyspowiadanych 1500 z górą.

źródło: Rocznik Obydwóch Zgromadzeń Św. Wincentego a Paulo, 1907 r., nr.1 "Misje w Zachodniej
Galicyi przez Konfratów z Kleparza w 1907 r." str.31-32 (pisownia oryginalna)

Złota. Pod jesień tego roku miała się odbyć wizyta kanoniczna w dekanacie brzeskim, dlatego też rozpoczął się tu gorączkowy ruch misyjny: każdy proboszcz spraszał  mężów apostolskich, skąd mu się tylko udało. Proboszcz w Złotej, ks. Ignacy Ziołowski, pisał na wszystkie strony w tym samym celu, ale wszędzie mu odmawiano. Zgłosił się wreszcie do nas i przyjęliśmy misyę, bośmy już obiecali i w poblizkich Strzelcach. To też zaledwie skończyła się misya w Strzelcach, ruszyliśmy zaraz po południowym posiłku do Złotej, gdzieśmy zajechali pod sam wieczór. Misya OO. Redemptorystów z r. 1899. nie zapisana w schematyzmie, stąd myśleliśmy pierwotnie Złotej poświęcić 6 dni; dopiero zobaczywszy krzyż misyjny i słysząc, że tu niedawno pracowali tak zacni i sumienni Ojcowie, zmieniliśmy plan, biorąc wszystkie 4 stany na jedno triduum. Parafia liczy 1200 dusz; z tych do spowiedzi św. stanęło 800, nauk i ekshort wygłosiliśmy 14.

źródło: Rocznik Obydwóch Zgromadzeń Św. Wincentego a Paulo, 1907 r., nr.1 "Misje w Zachodniej
Galicyi przez Konfratów z Kleparza w 1907 r." str.32-33 (pisownia oryginalna)

Tymowa. W Zakliczynie przeczekaliśmy jeszcze przez poniedziałek 20. marca, żeby spowiadać, co się trafiło niedobitków, a gdy ich brakło, odwiedzić przezacnych sąsiadów tutejszych w Paleśnicy i Siemiechowie, którzy nam tyle okazali życzliwości i z pomocą pospieszyli. Dopiero we wtorek 21. marca zaraz po południu wybraliśmy się przez Domosławice, Czchów do Tymowej, gdzie nowa praca czekała. Tymowa należy do dekanatu czchowskiego, który już poprzedniego (1904) r. wizytował Najprzewiel. Ks. biskup Wałęga. Ze zaś przed wizytą nie mogli tu dostać misyonarzy, przykazał Ks. biskup, żeby w czasie najbliższego postu misya się tu odbyła. Stanęliśmy pod wieczór na miejscu i od razu zaczęło się pracę. Proboszcz miejscowy od lat kilku leży sparaliżowany; zastępował go już dziś nieboszczyk, wikaryusz ad personam, ks. Wojciech Janik, bardzo zacna i poczciwa dusza, on nas też wprowadził.
Misyę rozdzieliliśmy na dwie serye a praca cała szła bardzo gładko i przyjemnie. Pomocy w słuchaniu spowiedzi na obydwóch seryach było dostatecznie. Wyspowiadało się wszystko na czas : kobiet i dziewcząt było 600, gospodarzy i chłopców 550. Nauk i ekshort powiedzieliśmy 26.

Lud bardzo prawy i zacny, aż żal było stąd odjeżdżać. Oprócz rolnictwa, którem się przeważnie tutejsza ludność zajmuje, jest tu kilka znakomitych wyrobów wędlin, które się stąd do Wiednia i innych pierwszorzędnych miast rozchodzą.
Po misyi donosi ks. Janik, że w Tymowej bardzo ładnie się zrobiło: parafianie do karczem nie chodzą, nie tylko ci, którzy ślubowali, ale i inni za przykładem tamtych karczmy omijają. Dwie służące od żydów ze służby odeszły zaraz po misyi. Jeden z nich, najbogatszy, przyszedł prosić, by im księża pozwolili dalej służyć - nie udało się.

źródło: Rocznik Obydwóch Zgromadzeń Św. Wincentego a Paulo, 1907 r., nr.1 "Misje w Zachodniej
Galicyi przez Konfratów z Kleparza w 1907 r." str.34-35 (pisownia oryginalna)

Porąbka-Spytków. Na razie jeszcze jedna misyjka czekała - i to w tarnowskiej dyecezyi, w dekanacie Brzeskim, Porąbka-Spytków. Pierwszą misyę mieliśmy tu przez tydzień w r. 1897; samiśmy wtenczas całą parafię wyspowiadali; teraz na renowacyę trzy dni wystarczyło zupełnie zwłaszcza, że i sąsiedzi pomagali. Lud równie jak w Wadowicach (chodzi o Wadowice Górne w ówczesnym powiecie mieleckim - przypis Zb.S.) ciężki, jeżeli nie cięższy, nieruchawy, ale w gruncie bardzo poczciwy. Przeszłym razem nie było wiele o tej Porębie pisać, tem mniej obecnie, kiedy po drugi raz w tej samej parafii, za tego samego proboszcza wypadło nam pracować. Wyspowiadało się ogółem 1100 osób. Mieliśmy jeszcze jeden dzień nadłożyć i zostać tu na Boże Ciało; że się jednak zadeszczyło, już we środę 21. czerwca odjechaliśmy do swoich. Trwała ta renowacya od 17. do 21. czerwca.

źródło: Rocznik Obydwóch Zgromadzeń Św. Wincentego a Paulo, 1907 r., nr.1 "Misje w Zachodniej Galicyi przez Konfratów z Kleparza w 1907 r." str. 41 (pisownia oryginalna)

Nadesłał: Mariusz Gałek
31 marca 2015 r.

Od admina: Dokładny dzień i miesiąc wydania tego Rocznika nie jest mi znany dlatego wpisałem ostatni dzień roku.

Zgromadzenie Misji (nazwy potoczne: Zgromadzenie Księży Misjonarzy, Misjonarze Wincentego à Paulo, lazaryści – czasem mylone z zakonem rycerskim o podobnej nazwie potocznej) - zgromadzenie zakonne, założone 17 kwietnia 1625 roku przez św. Wincentego à Paulo, więcej »

Zbigniew Stós