Zdziczejemy?! 

Idąc ul. Czarnowiejską, zauważyłem grupę turystów. Szli w kierunku cmentarza wojennego. Jeden z nich trzymał w rękach mały wieniec i błyszczącą w słońcu tabliczkę. Zaintrygowany postanowiłem im towarzyszyć. Okazało się, że są to potomkowie jednego z żołnierzy węgierskich, służących w armii cesarstwa austro-węgierskiego, który został pochowany w Brzesku. 100 eve hosunk sit tibi terra levis (100 wigilia bohaterstwa  - niech ci ziemia lekką będzie) Mako Kristof, dr. Mako Zsofia, dr. Makone Suranyi Szilvia, dr. Mako Andras Niestety, mój pomysł, aby pójść z nimi, okazał się niefortunnym, bo najadłem się wstydu. Tuż po przekroczeniu bramy wejściowej zobaczyłem zdewastowane i zaśmiecone groby. Porzucone butelki i puszki po napojach świadczyły o odbywających się tutaj libacjach. Nie zrozumiałem komentarzy węgierskich gości, jakie wymieniali między sobą, podobnie jak ja zaskoczeni tym, co zastali. Mogłem się tylko domyślać, patrząc na ich miny, że tak „utrzymanego” cmentarza nie widzieli jeszcze w swoim życiu. Na domiar złego wszystko obfotografowali  i zapewne nie omieszkają  pokazać tych zdjęć w swojej ojczyźnie, żeby świadczyły, jak Brzesko potrafi „szanować” pamięć zmarłych. Jak gorzko w takiej chwili brzmi powiedzenie, że cudze chwalicie, swego nie znacie. Zbigniew Stós

sobota lipca 27 2013 08:13