Urodzony 23 sierpnia 1943 r., w latach 1960 - 1965 odbył studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim, z którym był związany aż do końca życia. Uczeń profesora Mariana Cieślaka, uczestnik seminariów profesora Władysława Woltera, pracował w Katedrze Postępowania Karnego UJ przechodząc przez wszystkie szczeble kariery naukowej: wpierw jako asystent stażysta, potem asystent, starszy asystent, adiunkt, profesor nadzwyczajny, wreszcie - po nominacji w 1997 r. -  jako profesor zwyczajny. Pracę doktorską na temat rewizji nadzwyczajnej w polskim procesie karnym obronił w roku 1970, otrzymując za nią nagrodę specjalną na konkursie “Państwa i Prawa”. Pozostał wierny w swej działalności naukowej tematyce środków zaskarżenia, poświęcając swą rozprawę habilitacyjną zagadnieniom dopuszczalności zażalenia w procesie karnym. Autor prawie stu publikacji naukowych: monografii, komentarzy, artykułów i glos - w tym wielkich  przeglądów orzecznictwa Sądu Najwyższego - wpierw  wespół z profesorem Marianem Cieślakiem (Kierunki orzecznictwa Sądu Najwyższego w zakresie postępowania karnego ( t. I: lata 1980 - 1983, t. II: lata 1984 - 1985 ), a następnie z profesorem Andrzejem Gaberle (Orzecznictwo Sądu Najwyższego. Komentarz, t. I i II). Szczególne miejsce w dorobku naukowym Profesora zajmuj± glosy do orzecznictwa Sądu Najwyższego, w których wnikliwie i drobiazgowo analizował każdy aspekt prawny glosowanego wyroku,  z żelazną logik± prezentując swe własne, często nowatorskie, poglądy naukowe. Glosy te miały duży wpływ na praktykę wymiaru sprawiedliwości. Profesor był wspaniałym dydaktykiem, świetnym wykładowcą  cenionym przez kolegów i studentów.  Słynny był ze swady, sarkastycznego i przyprawionego ironią dowcipu, skłonności do drobiazgowej i zarazem błyskotliwej analizy problemu przedstawianego  w czasie wykładu.  

Profesor Doda od października 1990 r. był sędzią Sądu Najwyższego. “Choć przedtem nawet przez chwilę nie był sędzią - piszą o Profesorze Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego profesor Lecha Gardocki i Prezes  Izby Karnej dr Lech Paprzycki - [to] w opinii wszystkich był największym znawcą orzecznictwa sądowego, zwłaszcza judykatury Sadu Najwyższego. [...] Odcisnął na orzecznictwie [SN] wyjątkowe piętno i to w najlepszym tego określenia znaczeniu. Zgodził się od razu z rysującą się od chwili powołania nowego składu SN w 1990 r. tendencję, by uznać ten Sąd za miejsce, gdzie teoria ‘spotyka’ się z praktyką”.  Na polu działalności orzeczniczej był jednostką wybitną. W 1996 roku Profesor został powołany na stanowisko Prezesa Izby Karnej Sądu Najwyższego, które piastował aż do śmierci.

Był jednym ze współautorów nowego kodeksu postępowania karnego z 1997 r. (w szczególności w zakresie dotyczącym przepisów o postępowaniu odwoławczym w procesie karnym), członkiem Komisji ds. Reformy Prawa Karnego.

Zmarł po ciężkiej chorobie 4 lutego 1999 r

oprac. A.Bojańczyk