Zbigniew Kargol malarz i rzeźbiarz

Zbigniew Kargol malarz i rzeźbiarz

Po raz pierwszy, miałem okazję przedstawić czytelnikom twórczość anonimowego artysty we wrześniu 2004 roku, kiedy to zamieściłem w zakładce Almanach zdjęcie obrazu, zaprzęgu końskiego, wiszącego na zewnętrznej ścianie budynku przy ul. Ogrodowej w Brzesku.

Parę miesięcy później, dzięki pomocy Janusza Pajora, udało się dotrzeć do autora obrazu Zbigniewa Kargola. Pan Zbyszek mieszka na stałe w Okocimiu i jest malarzem i rzeźbiarzem amatorem. Zawodowo zajmuje się pracami kamieniarskimi. Wykonywał prace kamieniarskie na Pieskowej Skale, zamku w Niedzicy i w Kazimierzu nad Wisłą. Pracował także przy konserwacji zabytków na Wawelu. Obecnie prowadzi własną firmę i część prac wykonuje w Niemczech (nagrobki, stoły, kominki itp.).

Oto przykłady jego twórczości malarskiej z lat 1981-1982.

W tym miesiącu, tym razem z pomocą Agaty Olejnik, ponownie nawiązałem kontakt z artystą. Udało się go namówić na napisanie paru słów dla czytelników portalu oraz otrzymać zdjęcia ostatnich prac malarskich i rzeźbiarskich.

Nie mamy wytyczonego miejsca śmierci ani czasu. Żyjemy bo musimy. Pracujemy, tworzymy bez przypadków i bez przyczyny. Robimy i tworzymy dla kogoś, dla nas samych, dla siebie. Tobie i tobie po kolei potrzebny jest świat w którym chcemy być. Świat dobra i piękna. Jeśli masz świat przemocy, fałszu i obłudy, zakłamania twój świat jest zły.

Jestem człowiekiem w tej chwili i w tym momencie. Przy tobie i tobie, przy was. Czasem jestem osobno, sam, zakłopotany więc milczę i pracuję nad własnym życiorysem gdzie Bóg dal mi władzę myślenia nad sobą i oto jestem.

Maluję, rysuję, rzeźbię i myślę nad kolejnym tematem który chcę przenieść na kamień, drewno czy wykolorować swoje wnętrze o nie określonych wymiarach. Ta chęć tworzenia wynika z emocji życia bądź z przebytej drogi tu na ziemi.

Jemy, pijemy i s.... czasem na wszystko. Bo kiedyś i w jakiś sposób musimy zdać sobie sprawę że życie nie jest takie proste. Kiedy popełniamy błędy życie nas uczy a nie rozpieszcza. Słabość dopada nas kiedy jesteśmy sami.

Ja mam kobietę a jej na imię Sztuka. Kocham ją, tworze ją, nadaję jej odpowiedniego charakteru, smaku. Dbam o jej piękno, swój styl, urodę by tobie i tobie, mnie się też podobała.